Pierwszy dzień wiosny, czyli dzień, którego długo wyczekiwałam. Choć pogoda była bardziej jesienna niż wiosenna, ja i tak cieszyłam się z tego dnia. Idąc do szkoły, przebrana za panią wiosnę, gdzieś w oddali słyszałam śpiew ptaków. Uśmiech nie schodził mi z twarzy, nawet pomimo tego, że niektórzy ludzie patrzyli na mnie jak na wariatkę. No tak, przecież dziewczyna idąca przez miasto w wianku na głowie i cienkiej sukience w kwiatki to niecodzienny widok, szczególnie w deszczowe dni.

Kiedyś nie przepadałam za wiosną, wydawało mi się, że to taka pora roku bez wyrazu. Ni to ciepło ni to zimno. Teraz muszę przyznać, że nie mogę się jej doczekać. Zima ostatnio zaczęła sprawiać, że miałam dosyć wszystkiego, ale gdy tylko nastały słoneczne dni od razu odzyskałam energię do działania. Gdy jest piękna pogoda mam ochotę biegać, skakać, tańczyć, byleby tylko mieć zajęcie. A gdy rano się budzę i widzę słońce przebijające się przez zasłony, to dużo chętniej wstaję. Mam nadzieję, że w najbliższym czasie słońce zagości na niebie na stałe i wiosna będzie wyglądać tak ja powinna.